Najaar-kriebels
Als hobbymatig koidealer reis ik ieder najaar een weekje af naar Japan. Reis 7 staat inmiddels voor de deur. Het kriebelt weer als vanouds! Ik neem u even mee in de emotionele achtbaan die ik rond en tijdens deze jaarlijkse trip mag ervaren.
Mijn nachten worden de laatste weken voor de reis steeds slapelozer. Er spoken vele vragen en twijfels door mijn hoofd die me uit mijn broodnodige slaap houden. Hoe zal het mijn meereizende klant bevallen? En kan ik voldoen aan de vele verzoeken van mijn klanten? Hoe verteer ik de jetlag dit jaar? Etc. Daarnaast is er nog dat verdraaide Facebook. Het maakt me knettergek met alle berichten over reeds geoogste mudponds en dus ‘door mij gemiste koi’. Dit jaar kwam er nog een extra ‘dingetje’ bij. De tyfoon Hagibis teisterde Japan en liet een spoor van vernieling achter. Ikzelf, maar zeker ook het thuisfront vinden het toch wel erg prettig dat het weer tot bedaren is gekomen als ik in die stalen kist richting het Oosten stap. En dan is het eindelijk zo ver. Een paar hele vette knuffels voor het thuisfront zijn de opmaat naar een slordige 20 uur reisplezier. Gelukkig slaap ik goed in het vliegtuig en gaan de uren snel.
Eenmaal aangekomen in Japan giert de adrenaline door mijn hoofd. Eindelijk is het begonnen! Snel die razendsnelle trein in om nog rond het middaguur in Niigata aan te komen. In het hotel in Ojiya snel onze spullen dumpen en inchecken. In de foyer volgt meestal een vluchtige groet naar een collega dealer (het hotel zit in deze tijd namelijk vol met koidealers van allerlei pluimage) die vol trots praat over de geweldige aankopen die hij reeds heeft gedaan. Het maakt me onrustig en afgunstig. Ik vind mezelf even niet zo leuk en wil maar één ding; de bergen in met een bloedgang! Dan volgt een week van links rijden, veel appen met klanten, heerlijk eten, veel filmen en veel bellen. Door de bergen rondrijden geeft een onbeschrijflijk gevoel van vrijheid en geluk. Cliché om te zeggen maar het is echt te vergelijken met dat kind in de snoepwinkel. Helaas bepaalt de portemonnee uiteindelijk met hoeveel en welk speelgoed je naar huis gaat.
De avonden en nachten vat ik de slaap erg slecht. De jetlag en het tijdsverschil met Nederland maken dat ik tot diep in de nacht contact heb met klanten en het thuisfront. Gek genoeg merk ik weinig van het slaaptekort en sleept de adrenaline me door de week heen. Ojiya voelt als een tweede thuis. Het kloppend hart van de koi-industrie waar ik mijn hart aan heb verloren.
De thuisreis is er één van bijkomen en bezinnen. Terug naar mijn geliefden en onderweg de balans opmaken. Goede inkopen gedaan? Ga ik mijn koi snel verkopen of heb ik in het verkeerde prijssegment ingekocht? De tijd zal het leren. Direct na thuiskomst roept de werkplicht weer en zal ik een goede week nodig hebben om het juiste slaapritme terug te vinden. Maar dat mag dan wel naast mijn lief. Een intens fijne en geruststellende gedachte…